ایده ی مزخرفی بود که خانه داری کردنم رو بنویسم چون اصلا وقت نمیکنم انلاین شم که بنویسم .

بعدشم احساس میکنم هر روزش تکراریه

واقعا ادما چطور با خونه داری حال میکنن من که خونه داری برام خیییلی وقته تبدیل شده به یه روزمرگی وحشتناک

البته از کل خونه داری فقط تمیز کردن رو دوست دارم چون بعدش برق میزنه و کلی کیف میکنم که متاسفانه همه شوینده های قوی و باحالم تموم شده و به علت کمبود بودجه فعلا دور خرجای اضافی باید خط کشید والا ولی همه چیزم که نمیشه با تاید و مایع ظرفشویی شست

همین مسئله به ظاهر بی اهمیت میره رو اعصابم انگیزه امو میگیره

انگار تا وقتی هود و کاشی های پشت اجاق گاز برق نیفتاده دلم نمیخواد هیچ کار دیگه ای بکنم ولی خب چاره هم ندارم نمیشه که هیچ کاری نکنم

اوووف خدایا کمی رنگ به خانه داری کردن بده

از همین اول بگم که من اصلا خانه دار خوبی نیستم .خودم به این نتیجه رسیدم چون حس خوبی نسبت به خونه ام ندارم .شاید بقیه هم حس خوبی نسبت به من و خونه ام ندارن. امروز تصمیم گرفتم هر کاری در راستای خانه داری انجام دادم بنویسم شاید تغییری کردم .

 دیده اید همیشه لحظه هایی در زندگی ادم هستند که ادم توی خلسه عجیبی فرو می رود. انگار در حبابی قرار میگیریم. انگار میپریم توی دنیای خودمان و لحظه ای از جهان اطراف جدا میشویم. همان موقع هایی که شش دانگ حواسمان به ان لحظه زندگی مان است. من اسم این لحظه ها را لحظه های دلنشین و خواستنی گذاشته ام.  .منظور من همان موقعی است که یکدفعه فرصتی دست می دهد تا به کاری و چیزی که بی نهایت عاشقش هستیم بپردازیم.

از اخرین باری که وبلاگم را بروز رسانی کردم ده روز میگذرد.واقعا نوشتن نیاز به ارامش دارد.مثلا نیاز دارد که مدتی هیچ کار مهمی نداشته باشی و ارام باشی. من که در این شرایط یهتر میتوانم بنویسم. دلیل اینکه این مدت وبلاگم را بروز رسانی نکردم هم همین بود. کمبود ارامش و کمبود وقت.

حقیقتش مدتی بود عجیب رفته بودم توی نخ یاد گرفتن خیاطی.

همه ی ما در زندگی مان به انتخاب کردن شغل فکر کرده ایم و حتما شنیده ایم که باید شغلی را انتخاب کنیم که به ان علاقه داریم . خیلی از ما میخواستیم از همان روز اول مدرسه اینده مان را بسازیم اگر نه حداقلش موقع انتخاب رشته دبیرستان به فکر شغل اینده مان بودیم اگر باز هم نه نهایتش موقع کنکور دادن و انتخاب رشته حتما به شغل اینده مان فکر کرده ایم .